Bij heimwee ervaar je een extreem verlangen naar thuis. Je kunt er flink ziek van worden. Niet alleen kinderen, maar ook volwassenen kunnen last hebben van zware heimwee en je weet pas écht hoe het voelt als je de stressreactie meemaakt. Sacha en Randa delen hun verhaal met Blijtijds.
Zwaar heimwee
Randa (43) – getrouwd en drie kinderen
“Als kind droeg ik al veel verantwoordelijkheid. Ik had de zorg over drie broertjes, het huishouden en een moeder die er alleen voor stond en kampte met een depressie. Ik was thuis onmisbaar, althans die overtuiging had ik. Toen ik op vakantie ging naar Jordanië en daar twee weken lang bij familie verbleef, kreeg ik zwaar heimwee. Ik belandde in het ziekenhuis met nierstenen, terwijl ik daar nog nooit last van had gehad. Niet alleen toen, maar op elk uitstapje dat ik maakte werd ik letterlijk doodziek; van spugen tot onwel worden en ontwaken in de ambulance. Het tegenstrijdige aan mijn heimwee was dat ik eigenlijk weinig verlangen had naar thuis, want zo fijn was mijn thuissituatie niet. Ik vluchtte juist naar het buitenland om bij te tanken. Maar op praktisch en emotioneel vlak was ik zo aan het zorgen voor iedereen dat ik deze rol heel moeilijk kon loslaten. Ik wilde dagelijks mijn broertjes spreken, met name de jongste want daar zorgde ik het meest voor. Maar ook mijn moeder belde ik om te checken of ze in orde was, maar het telefoongesprek mondde altijd uit in een huilbui. De heimwee trof me zowel emotioneel als lichamelijk. Ik wilde terug naar huis omdat ik voelde dat ik daar nodig was. Gelukkig kan ik tegenwoordig met een gerust hart op vakantie, ook zonder mijn kinderen. Toch moet ik toegeven dat ik me op afstand – waar ik ook ben – altijd blijf ontfermen over de kinderen, als in ‘Wat zullen ze nu doen?’ of ‘Hebben ze het wel leuk bij oma?’ Maar ziek word ik er niet meer van.”
Sacha (50) – getrouwd en drie kinderen
“Angst? Je moet het blijven doen om er overheen te komen.”
Sacha (50) – getrouwd en drie kinderen
“Als kind had ik extreme last van heimwee. Als ik ging logeren bij mijn opa en oma waar we zo’n anderhalf uur voor moesten rijden, kon ik niet slapen. Terwijl mijn zusje er nota bene bij was en nergens last van had. Maar ook op schoolkamp en vriendinnenvakanties was het raak: ik wilde koste wat kost naar huis en mijn ouders zien. Mijn vader stond me altijd uit te zwaaien met een dubbele blik: hij wenste me veel plezier maar hij liet me ook merken dat hij me ontzettend ging missen. Achteraf denk ik dat dit meespeelde bij het ontwikkelen van mijn heimwee-probleem. Ik was me ervan bewust dat het een enorme handicap is als je vanwege heimwee nergens van kunt genieten. Mijn motto was daarom altijd: ‘Je moet het gewoon doen, anders kom je er nooit overheen.’ Ik bleef dus op vakantie gaan totdat ik mijn angst had overwonnen. Dat heeft zijn vruchten afgeworpen want plotseling was ik van mijn heimwee af; er viel een last van m’n schouders. Nog voordat ik kinderen had hoopte ik dat ik deze angst nooit zou overdragen op mijn kinderen. Nu ik moeder ben van een zoon van 16 jaar en een tweeling van 13 jaar, blijkt: zij hebben nergens last van en genieten met volle teugen wanneer ze op vakantie zijn. Hoe ik daar mee omging? Ik zwaaide mijn kinderen na acht weken gemakkelijk uit naar het kinderdagverblijf en laat ze tot op de dag van vandaag zonder moeite de deur uit gaan. Hartstikke gezond, nietwaar? Ik denk dat ik van mijn heimwee-ervaring juist heb opgestoken: dit nooit meer! Ik ben heel dankbaar dat ik mijn angst achter me heb gelaten.”