Door: Jan Heemskerk
Er is de laatste tijd veel te doen geweest rondom pensioenen, zo veel zelfs, dat mevrouw Heemskerk en ik ons van de weeromstuit begonnen af te vragen hoe het eigenlijk met óns pensioen zou zitten. Niet dat we nou al bijna 67 zijn, maar zoals u weet vliegt de tijd, en de strakke vijftiger van vandaag is de kwieke senior van morgen, en met een beetje pech murmelen we er nog vrolijk op los tot ons negentigste. In dat geval moeten we dus nog 23 jaar leven op de AOW en ons bijeengegaarde pensioen, want de kans dat we nog een miljoenenklapper maken, tja, het zou kunnen, maar die lijkt ons toch niet meer zo bijzonder groot.
Zonder nou in detail te treden: wij zijn zo’n typisch middenklassegezin waar ieder kabinet zijn begerig belasting-oog overheen laat dwalen, omdat er bij mensen die armer zijn dan wij niets valt te halen, en mensen die rijker zijn hun geld wijselijk op de Maagdeneilanden hebben geparkeerd. Hoe dan ook: wij hebben als motor van de economie, de staatskas en de subsidieruif dan ook – nu al – zo’n dertig respectievelijk twintig vaste dienstjaren pensioenpremie afgedragen, en mevrouw Heemskerk, moge zij mij nog decennia op het levenspad vergezellen, doet dat tot op de dag van vandaag nog steeds – ik ben inmiddels kleine zelfstandige.
Je zou dus zeggen: die zitten er warmpjes bij met hun oude dag.
Nou… Dat valt dus lelijk tegen. Wederom zal ik niet in detail treden, maar toen ik mijn financieel adviseur vroeg eens een prognose te maken van het bedrag dat er – als we beiden met pensioen zouden zijn gegaan – maandelijks te verteren zou zijn in Huize Heemskerk, moesten we toch even slikken. Tel hierbij op dat wij beiden niet hoeven te rekenen op gigantische overwaarde op de woning of miljoenenerfenissen van spaarzame ouders en je snapt dat we even visioenen kregen van twee wegkwijnende besjes rondom de allesbrander in een vrieskoude plaggenhut, mismoedig lurkend aan zelfgekweekte courgettesoep metzonder ballen.
Of stelden we ons nou aan?
We besloten de proef op de som te nemen en uit te rekenen hoeveel geld we straks zouden overhouden voor boodschappen als we de prijs van de huur van een licht verzakte bejaardenwoning in een Gronings aardbevingdorp, een kleine kledingtoelage, een jaarlijks reisje langs de Rijn en een potje algemeen voor nutsbedrijven, onderhoud van de familiefiets en cadeautjes voor de eventuele kleinkinderen van ons pensioen zouden aftrekken. We kwamen uit op zo’n 20 euro per dag. En daar hebben we dus drie weken op trachten te leven.
Dat was verrassend leuk en bracht vele inzichten. Allereerst: er bestaat olijfolie van 59 cent de liter. Kijk maar bij de Lidl. Kijk sowieso bij de Lidl (of de Jumbo, die schijnt nog goedkoper te zijn), en neem je voor echt alleen dingen te kopen die nodig zijn als ingrediënten voor geregistreerde maaltijden, dus geen zomaar-dingen die misschien van pas komen, want die gooi je een week later toch maar weg of je vreet te veel. Wil je wat extra, doe dan de of-of-methode (of waterijsjes, of biscuitjes), koop van alles huismerk en trek je niets aan van het leed van dieren (of word veganist, dat is nog goedkoper). Neem geen frisdrank maar chemische siroop van zes dubbeltjes.
Geloof het of niet: wij kwamen uit met die 20 piek per dag en dat was inclusief bezoek (‘tomaten-linzensoep, iedereen?’) en diverse posten onverwacht. Het was een groot succes en nauwelijks gênant en we willen eigenlijk nooit meer anders. We denken ook nog aan een moestuin en wat kippen. Misschien leren we nog breien. En als we deze leefstijl nog 20 jaar volhouden, hebben we zoveel gespaard, dat we de rit alsnog riant kunnen uitzitten op de Maagdeneilanden.
Dit is voorlopig de laatste column van Jan Heemskerk voor Blijtijds. We hopen snel weer van zijn columns te kunnen genieten!
Columnist Jan Heemskerk is oud-hoofdredacteur van mannenbladen MAN, FHM en Playboy en is nu opperbaas van meneren.nl, schrijver, journalist, radio- en theatermaker, programma-ontwikkelaar en columnist van Blijtijds.
