Leestip Het schuilhuis van Rachel van Charante

Door Blijtijds.nl

Als leestip voor de zomer delen we een fragment uit het favoriete boek van een boekhandelaar. Marleen Struik van Boekhandel Lovink tipt het boek Het schuilhuis van Rachel van Charante.

Lees ook:
Zomerse leestips van boekhandelaar Femke Liemburg

Het schuilhuis

Marleen: “Vanaf de eerste bladzijde zit je meteen in het verhaal dat zich afspeelt in het Achterhoekse Lochem, tijdens de Tweede Wereldoorlog en in het heden. De jonge journalist Iris vindt een oud doosje met een bijzondere inhoud. Die inhoud brengt haar in contact met Victoria van Coevorden die haar hele leven al een geheim met zich meedraagt. Victoria besluit om na 75 jaar zwijgen haar oorlogsverleden te delen met Iris. Tijdens het lezen van het boek leef je voortdurend mee met de intrigerende personages, die je nieuwsgierig maken naar wat gaat volgen en die je wilt steunen in hun zoektocht naar de waarheid. Langzamerhand kom je steeds meer te weten over de intense geschiedenis die zich in het landhuis van Victoria heeft afgespeeld tijdens de Duitse bezetting. Het schuilhuis is een parel van een roman die ik in één adem heb uitgelezen omdat hij zo goed is geschreven en Rachel van Charante me met haar bijzondere oorlogsverhaal zo wist te raken.”

Victoria
Zondag 6 oktober 2019

Ik heb altijd geweigerd om oud te zijn. Nog maandelijks verf ik mijn haar kastanjebruin en om mezelf scherp te houden los ik elke dag een raadsel op uit mijn puzzelboekje – een dagelijks potje hersengymnastiek is onontbeerlijk op mijn leeftijd, evenals beweging. Maar de laatste tijd is mijn lijf de strijd tegen de ouderdom aan het verliezen. Ik ben moe. Doodmoe.
Normaal gesproken begin ik de dag met een warme douche, maar daar heb ik vanochtend de energie niet voor. Op mijn pantoffels schuifel ik naar de trap. Het zijn dertien treden naar beneden – dertien enorme hobbels, voor een drieënnegentigjarige die nachtenlang nauwelijks geslapen heeft. Mijn blik glijdt naar de traplift. Bij wijze van uitzondering overweeg ik deze vanochtend te gebruiken. Als ik van de trap kukel en mijn botten breek, loop ik het risico te worden weggestopt in een bejaardenhuis. Ik heb het dikwijls bij anderen van mijn leeftijd zien gebeuren. Ze komen terecht in zo’n belegen verzorgingstehuis, waar het naar urine ruikt omdat het verplegend personeel te druk is om bewoners te douchen of zelfs maar hun billen te wassen. Ter compensatie krijgt men ’s middags een gortdroog mariakaakje bij de koffie en wordt er een vrolijke cd van Corry Konings opgezet. Ik hecht te veel aan mijn vrijheid om de laatste jaren van mijn leven zo te slijten. Ik schuifel mijn billen op de stoel van de traplift en klem mijn rimpelige handen om de armleuningen. Met een zoemend geluid komt het ding tot leven.

Beneden pak ik de krant uit de brievenbus en strompel ik naar de keuken, voor een kop verse gemberthee en een geroosterde boterham met vijgenjam. Met mijn ontbijt en de krant plof ik op de fauteuil in de erker met zicht op de tuin. Onder de magnolia ligt een tapijt van roodbruin herfstblad. De hemel kleurt loodgrijs en het waait stevig. Ik gaap. Mijn lichaam vraagt om slaap, maar als ik daar op dit tijdstip van de dag al aan toegeef, dan blijf ik uit mijn ritme. Ik blader door het huisaanhuiskrantje. Plotseling valt mijn blik op een advertentie in de rubriek ‘Gevonden voorwerpen’. De vinder van een oud tabaksdoosje, met daarin twee zwartwitfoto’s, doet een oproep aan de rechtmatige eigenaar. Mijn ogen schieten naar de tweede foto bij de advertentie, waarop de twee ouderwetse zwartwitkiekjes worden afgebeeld. Drie gezichten kijken terug. Ik knijp met mijn ogen en verschuif de bril op mijn neus, om er zeker van te zijn dat mijn antieke geest geen loopje met me neemt. Onwillekeurig schiet
mijn hand naar mijn mond. Onder mijn borst begint mijn hart in een stevig tempo te bonken. Ik voel nattigheid op mijn wangen, op mijn lippen, en besef dan dat het mijn eigen tranen zijn. En ergens, onder het pantser dat me moet beschermen tegen de demonen uit mijn verleden, realiseer ik me dat ik altijd heb geweten dat mijn verleden me vroeg of laat zou inhalen.
Ik schrik op uit mijn gedachten door het doordringende gerinkel van de huistelefoon. Ik kan me er niet toe zetten om op te nemen. Door een waas van tranen staar ik naar de advertentie. Beelden dringen zich aan me op. Geuren. Herinneringen die na vijfenzeventig jaar nog veel te scherp op mijn netvlies staan. Ik zie hem voor me, met zijn ravenzwarte haar en zijn priemende blik. Een ijskoude huivering trekt langs mijn rug. Ik knipper
met mijn ogen en haal diep adem, in een poging de herinneringen
te verdrijven.