Voormalig presentatrice Milika Peterzon van Hart van Nederland kreeg in 2014 een dubbele hersenbloeding. Haar leven veranderde volledig. Om meer begrip te creëren voor mensen met hersenletsel, is Milika tegenwoordig is ze af en toe in de media te zien om meer aandacht te vragen voor het belang van hersenonderzoek.
Twee hersenbloedingen
Het was een hele normale dag en Milika Peterzon (57) stapte onder de douche toen ze ineens werd overvallen door een verschrikkelijke hoofdpijn. Ze schreeuwde het uit. Haar toenmalige partner belde direct 112. “Hij wist dat er echt iets aan de hand was. Ik ben niet zo’n pieper”, vertelt de voormalige presentatrice van Hart van Nederland. Het bleek een hersenbloeding. “Ik had mazzel dat ik onmiddellijk naar het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam werd gebracht. Daar heeft een van de beste neurochirurgen, dokter Lequin, mij geopereerd.”
Tijdens die operatie kreeg Peterzon er nog een hersenbloeding overheen. “Het spande erom. Als ik te laat was geweest was ik nu hartstikke dood.” Gelukkig kwam ze weer bij, maar haar leven veranderde volledig sinds die dag in september 2014.
Opnieuw leren praten
Van de momenten in het ziekenhuis weet Peterzon nog maar weinig. “Misschien maar goed ook dat je hersenen bij zo’n nare ervaring blokkeren en de vervelende dingen vergeten. Gelukkig was mijn dochter er vanaf het begin bij en kon ze me later veel vertellen van die tijd. Zo praatte ik blijkbaar ineens Italiaans tegen de fysiotherapeut.”
Haar eerste herinneringen zijn uit het revalidatiecentrum. “Dat was een heftige periode, want ik kwam erachter dat ik veel dingen niet meer kon. Zo moest ik opnieuw leren praten, terwijl babbelen mijn tweede natuur is.” Ook vertelden ze haar dat ze nooit meer zou kunnen fietsen. “Nou, dat moet je tegen mij niet zeggen hoor. Ik ben een tijger. Dan vecht ik net zo lang totdat ik het wel weer kan.”
Ze kreeg gelijk, want inmiddels is het bijna vijf jaar later en zit ze weer op de fiets. “Wel met een helmpje op hoor. Ik heb na de operaties een titanium plaatje in mijn hoofd gekregen en daar val ik liever niet nog een keer op.” Sowieso pleit Peterzon voor het verplichten van een helm op de fiets. “Je hersenen zijn enorm kwetsbaar. Dat beseffen mensen niet. Als je een been breekt krijg je gips, doe je oefeningen en kun je weer lopen. Maar als je hersens beschadigd raken is het niet een kwestie van oefeningen doen en alles wordt weer beter.”
‘Ik ben een totaal ander mens nu’
Door de hersenbloedingen heeft ze ‘neglect’ gekregen op links. Dat betekent dat ze aan haar linkerkant niets ziet. Het is een blinde vlek, alsof ze een oogklep op heeft. “Daarom mag ik niet meer autorijden, zie ik soms de rij bij de kassa niet waardoor ik voorkruip en zie ik alleen het eten op de rechterhelft van mijn bord.” Gaandeweg leerde ze steeds meer trucjes om daarmee om te gaan. “Ik draai mijn bord nu een kwartslag als het leeg lijkt.” En bij de kassa zegt ze gewoon dat ze hersenletsel heeft. “In het begin schaamde me ik daarvoor. Nu niet meer. Mensen zien aan de buitenkant niet dat je hersenletsel hebt. Ik loop niet met een stok zoals een blinde en ik draag ook geen T-shirt met ‘ik heb hersenletsel!’ Als ik het vertel kunnen ze er rekening mee houden.”
Na de bloeding veranderde er nog meer in Peterzons leven. Ze kon niet meer het werk doen dat ze wilde, ze heeft moeite met dingen onthouden en ze is onzekerder geworden. “Ik ben een totaal ander mens nu. Opeens heb ik bij veel dingen hulp nodig, terwijl ik vroeger alles zelf deed. Wat voor een ander vanzelfsprekend is, kost mij veel moeite. Gelukkig helpt mijn lieve zus Sylvia me enorm, ook met dingen herinneren.” Het is een van de adviezen die Peterzon heeft voor mensen wiens naasten een hersenbloeding krijgen: “Schrijf alles op. Wat diegene zegt, wie er langskwam op visite, wat iemand meenam. Dat is erg fijn om later terug te lezen als je het bent vergeten.”
Genieten van vandaag
Nog altijd als ze een ambulance hoort, krijgt ze buikpijn. “Dat geluid heeft me echt getraumatiseerd. Ook voor douchen ben ik lange tijd bang geweest. Ik nam altijd mijn telefoon mee, want stel je voor dat het weer zou gebeuren.” Maar ondanks alles blijft ze vooral positief. “Ik ben een knokker. Ik blijf niet hangen in problemen, maar zoek oplossingen. Zo schrijf ik dingen die ik niet wil vergeten op in notities op mijn mobiel.” Ze ziet de toekomst dan ook rooskleurig in. “Ik kijk wel vooral naar de korte termijn. Door mijn hersenbloeding geniet ik nog meer van vandaag, van nu. Het kan namelijk zo voorbij zijn. Ik hoop dus voor de toekomst vooral op een warme zomer. Dat lijkt me heerlijk.”
